31.

źródło

Może zastanawialiście się kiedyś, czy w Polsce są panie, które prowadzą lokomotywę. Odpowiedź brzmi: pewnie, że są 😉 Kilka z nich jeździ w Przewozach Regionalnych. Ostatnio zaś można było usłyszeć (lub przeczytać), że w PKP Intercity jest w końcu pierwsza maszynistka (klik). Opinii na ten temat było wiele – jedni kibicowali, zaś drudzy mieli na ten temat inne zdanie.

Natknęłam się na zdanie, które brzmiało mniej więcej tak: „nie wsiadłbym do pociągu, wiedząc, że za nastawnikiem siedzi kobieta”. To nie jest tak, że robi się łapankę na ulicy i pyta przypadkowych ludzi: „Chce pan/pani prowadzić pociąg? Tak? Super, to jedziemy.” Wymagania dla kandydatów są wysokie. Osoba chcąca prowadzić pociąg musi mieć końskie zdrowie. Czytałam, że ludzie z wadami wzroku robili sobie laserową korekcję po to, by dostać się na kurs. Kandydat przechodzi też testy psychologiczne. Następnie uczy się teorii oraz praktyki – w warsztacie oraz jeździ się jako obserwator. Dopiero potem prowadzi się lokomotywę pod okiem doświadczonego maszynisty. Po tym wszystkim zdaje się egzamin. Cała nauka trwa około 2 lat. Więc skoro pani egzamin zdała, to skąd te zwątpienie w jej umiejętności? 😉

Inną opinią, jaką przeczytałam (od kobiety zresztą), było zdanie, że pani też bałaby się jechać pociągiem prowadzonym przez kobietę i że co niektórym babom „zamiast mózgu wyrosły penisy” 😀 Myślałam, że kobiety będą sobie kibicować, ale co jakiś czas, dzięki takim ludziom, jestem wyprowadzana z błędu. Jeśli kobieta chce zostać w domu z dzieckiem, bo ją to satysfakcjonuje, to super. Tak samo fajnie jest, gdy kobieta chce robić coś innego, chociażby tak jak w przypadku pani maszynistki – wybrała zawód, w którym jest znacząca przewaga mężczyzn. Nie rozumiem, czemu nie można zwyczajnie cieszyć z sukcesów kogoś innego?

Osobiście jestem pod wrażeniem i życzę pani Oli samych sukcesów w pracy 🙂 A co Wy o tym sądzicie?