15.

Powiem Wam, że wstawiałam post „na czuja”, wręcz obawiałam się, że będzie średnio z odzewem, ale… Jestem mile zaskoczona, jak mogłam w Was nie wierzyć? 😀 Co człowiek, to inne zdanie. W ogóle wydaje mi się, że blogujący potrafią się wypowiadać z pełną kulturą w przeciwieństwie do wielu użytkowników facebooka…;)

December – please be good to me.

Widzę te zdanie i z chęcią zmieniłabym je na: bądźmy dobrzy dla siebie samych. Koniecznie musi przyjść nowy miesiąc, aby coś zmieniło się na lepsze?

Sama zastanawiam się, jak będę mogła spojrzeć na grudzień pod koniec roku. Na razie minął tylko dzień z kawałkiem, a ja zauważyłam kilka rzeczy. Pod poprzednią notką trwała dyskusja o dzieciach i samotności. Czasy się zmieniają, ale radość najmłodszych ze śniegu nigdy 😀 Patrzę właśnie przez okno na boisko i widzę jak maluchy rzucają śnieżkami, robią aniołki i ślizgają się. Nawet z tej odległości widać radochę. Zamiast cieszyć się śniegiem, od wczoraj myślę z ulgą tylko o tym, że dzięki traperom udaje mi się w miarę pokonać nieodśnieżone ścieżki. Wczoraj widziałam się z D. – śnieżyło wtedy baaardzo, więc pomyślałam, że gdy wrócę do mieszkania, zrobię sobie kąpiel. Wytrzymałam 5 minut. Naprawdę starałam się przekonać do tej formy relaksu, nie wyszło.

Więc gdyby dzisiaj kończył się grudzień, zapamiętałabym go pod znakiem śniegu, traperów i zerowej przyjemności z kąpieli 😀

Za to mój współlokator zmienił wystrój swojego pokoju na świąteczny i tak się tym cieszył – urocze, no! 🙂 W ostatnich latach nastrój świąt gdzieś mi uciekł, więc chciałabym jakoś przywołać go z powrotem, przynajmniej będąc w Warszawie (później przejadę 250 km i wszytko pójdzie w *****). Lampki będą dobrym wyjściem, bo nie mam miejsca na choinkę.

Post mi wyszedł jakiś dziwny, to dlatego, że: chce mi się spać, nucę ciągle „Let is snow” i myślę o bałaganie w pokoju. Zatem zapytam się Was: lubicie grudzień tak w ogóle? 😉