53. Wytrzymałam w liceum, a Ty?

Wczoraj obejrzałam film, który widnieje powyżej. Dla tych, którzy nie mogą/nie chcą oglądać, zamieszczam krótkie streszczenie. Autorka filmu wyjechała do USA, tam też spędziła pierwsze lata szkoły średniej (high school). Później postanowiła, że wróci do Polski do klasy maturalnej, by przygotować się do egzaminu, który pozwoli jej dostać się na studia. Wieść o tym, że przyjechała „z Ameryki” rozniosła się bardzo szybko, i o dziwo szykany (oraz motywowanie negatywne) zaczęły do niej docierać nie od strony innych uczniów, a głównie od nauczycieli.

Oglądając film, byłam nieco wzburzona. Nie na autorkę, a na ludzi, którzy w teorii mają przekazywać wiedzę i zachęcać uczniów do przyswojenia materiału. Wychodzi różnie.

Ja w liceum wytrzymałam, w gimnazjum również. Jeśli mowa o nauczycielach, to z równowagi wytrącała mnie jedna pani w szkole średniej, a w gimnazjum pan. Pani uczyła jednego z najważniejszych przedmiotów i od czasu do czasu kogoś obrażała. Że jest taki i owaki. Chyba każdemu się dostało. Sądzę, że chciała wzbudzić szacunek – zamiast tego udawało jej się zastraszać ludzi. Napięcie wśród uczniów było wręcz odczuwalne.

Z kolei pan z gimnazjum prowadził zajęcia z wychowania fizycznego. W I klasie był całkiem w porządku, moja mama rozmawiała z nim o moim zdrowiu i o tym, że nie wszystkie ćwiczenia mogę wykonywać, a on nie miał z tym żadnego problemu. Zmieniło się to w II klasie. Do teraz pamiętam, gdy powiedział do mnie „Ty chodząca anoreksjo. O ile wiesz, co to jest”. Twierdził, że nie biegam na długie dystanse, bo jestem leniwa. Tym najbardziej mnie wkurzył – gdy dziewczyny z mojej grupy brały sobie „nieprzygotowanie” z każdego możliwego powodu, ja biegałam z chłopakami, grając w piłkę nożną i w hokeja na trawie. Tak, z tymi kolegami, którzy zrobili sobie ze mnie ofiarę. Po co? Stwierdziłam, że skoro nie mogę biegać, to chociaż spróbuję to zastąpić czymś innym. Facet tak obrzydził mi aktywność fizyczną, że dopiero od 3-4 lat próbuję szukać w ćwiczeniach przyjemności. Uprzedzając pytania – tak, zgłaszałam to. Gadała z nim moja mama, gadała z nim wychowawczyni. Pomogło na jego gadki, ale w zamian patrzył się na mnie jak na idiotę. Smutny gość 😉

Dla równowagi dodam, że miałam sporo dobrych nauczycieli. Pani od polskiego w gimnazjum – surowa, ale sprawiedliwa. Pani od religii w liceum – to jej powiedziałam o moich problemach, bo wiedziałam, że mogę jej zaufać. Większość nauczycieli w szkole podstawowej też było przyjemnych 🙂

Sporo spraw zależy od nas samych, jednak w szkole uświadamia się nas, że „co nauczyciel powie, to święte”. A nie każdy z belfrów jest tam z powołania, a wręcz, mam wrażenie, że pracuje za karę. Mam nadzieję, że w nowym roku szkolnym uczniowie trafią na pomocnych nauczycieli, a sami będą chcieli dać im coś w zamian – chęci i zaangażowanie. Wtedy będzie niemal idealnie 😉

Jakich nauczycieli zapamiętaliście z lat szkolnych? Tych miłych czy wręcz przeciwnie?